Uyku tutmuyor birkaç zamandır.Belli bir süre sonra bilgisayar başında oturmaktan da yoruluyosunuz ki zaten uykusuz olduğunuz için daha da yoruluyor gözleriniz.Her geceyi bir şekilde sabah ediyorum. Bu gece aklıma birden bazı şeyler geldi. Tamam anı yazıcak kadar bir yaşımız yok belki ama aklıma geleni sabahın 6sında Natalia Oreiro'yu da yıllar sonra görünce yazmak istedim;
Ya üniversiteyi kazandığımız ilk seneydi ya da dershaneye gittiğimiz zamanlardı.Genel seçim zamanıydı. Cem Uzan parti kurmuş iktidar olma telaşında ülkeyi geziyordu. Burgaz'a gelicek dediler. Bize ne dedik. Ama daha sonra işler çok daha değişik bir durum aldı.Aliağa'dan PETKİM işçileri gelecek dediler.(Uzanlar Petkim ihalesini kazanmışlardı o dönem.) Comche'nin saygıdeğer babası Hamit amcamızda Petrol-İş'te olunca,içimizde de eşitlik ve adalet isteği olunca, bunun yanına belki hiçbir zaman tamamen olmasa da sosyalistlik ruhu olduğundan İzmir'den gelen işçilerle beraber bağırmış halay çekmiştik o gün.Yan tarafta toplanmış binlerce insan(ne demişti geçen seçim öncesi RTE; bindirilmiş kıt'alar.) ve o insanlara karşı omuzomuza duran bir avuç işçi,sosyalist ya da eşitlik yanlısı.(ne derseniz deyin.)Hatta birara öyle bağırmışız ki, Cem Uzan bile rahatsız olmuştu.O gün binlere karşı,paranın satın aldıklarına,alabileceklerine karşı haklarını arayan insanlarla olmak benim için unutulmaz bir olaydı.
Gece gece aklıma geldi.Yazdım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder